Eğer Beni Bulursan - Emily Murdoch || Kitap Yorumu

       Sessizliğin ne kadar güçlü olduğunu ilk kez şu an anlıyorum. Kelimeler silahtır ve silahlar güçlüdür. Dile getirilmeyen kelimeler ve kullanılmayan silahlar da öyle.

   Bazı kitaplar vardır etkisinden uzun süre kurtulamayacağınız. İşte bu kitap da onlardan. Beni tam bam telimden vurdu diyebilirim. Çerez bir kitap diye okumaya başladım fakat o da ne ? Beni kötü vurdu. Ne kadar yanıldığımı ilk birkaç sayfada anladım. Bütün işlerimi bir kenara bıraktım ve kitabı bitirmeden yerimden kalkmadım. Yazarın tarzı ve çevirideki ustalık ( iki - üç tane olan yazım hatasını saymıyorum )beni hikayenin içerisine öyle bir çekti ki dış dünyaya tekrar adapte olmak benim için çok zor oldu.

            Kelimeler ona ait. Kullanıp kullanmamak da tamamen ona kalmış. 

   Kitap ilk çıktığı zaman yazarını başka bir yazarla karıştırdığım için ilgimi çekti ve o nedenle aldım. İyi ki  almış bulundum yoksa böyle harika bir kitabı tanıyamayacaktım.

      Ayağını yere vurup gözlerini kısıyor. Şahin gibi bakışları var, diye düşünüyorum. Güvenilmez. Küçük ve güçsüz olanları av gibi gören bir şahin. 

    Kitap on dört yaşında olan Carey'in anlatımı  ile yazılmış. Bu şekilde olması daha da güzel hale getiriyor kitabı. Ormanın ortasında bir karavanda kardeşi ile beraber yaşıyor Carey. Anneleri uyuşturucu bağımlısı ve obsesif kişilik bozukluğuna sahip. Uzun bir süre kızların yanına uğramadığı oluyor. Bu sırada da Carey hem kardeşine bakıyor hem de kendisine. En son annelerini gördükleri zamandan bu yana iki ay geçmiştir ve yiyecekleri de tükenmek üzeredir. Bu sırada işittikleri ayak sesleri ile korkan kızlar daha sonra gelenlerin bir sosyal hizmetler görevlisi ve Carey'in babası olduğunu öğrenirler.

"Müzik bir köprüdür , "diyor. "Kelimelerin yetersiz kaldığı şeyleri anlatıp insanları birbirine bağlar. "

    Bu noktada annelerine çok kızmadım dersem yalan söylemiş olurum. İki küçük çocuk ormanda tek başlarına, korunaksız ve yiyeceksiz...

           İyi şeyler, onlara şans veren insanların başına gelir. Tek yapman gereken bir şans vermek. 

      Babalarının yanlarına verilir çocuklar ve onlar için artık yepyeni bir hayat vardır. Sıcacık bir ev, güzel yemekler ve onları seven insanlar. Kızlar bu hayata uyum sağlayabilecekler mi dersiniz? Peki ormandan ayrılırken  Carey'in kardeşi Janessa'nın susmasına sebep olan sırlarını arkalarında bırakabilecekler midir?

     Aslında yazmak istediğim o kadar çok şey var ki... Babalarını ve Melisa'yı ne kadar sevip takdir ettiğim gibi. Fakat bir başlarsam duramayıp tüm kitabı sizlere anlatırım diye korkuyorum:))

    Etkileyici , duygusal bir kitap Eğer Beni Bulursan. Duygusal kitaplardan hoşlanıyorsanız tam size göre....









Kitabın Adı :Eğer Beni Bulursan
Yazar : Emily Murdoch
Yayınevi : Novella Dinamik Yayınevi
Orjinal adı :If You Find Me
Çevirmen : Duygu Özen Gür
Sayfa Sayısı : 336

   
                   Arkanızda bırakamayacağınız                                                                           bazı şeyler vardır...                                                                                                                                                                                                                                       Ormanın derinliklerinde saklı, yıkık dökük karavan, on beş yaşındaki Carey'in evi olarak bildiği tek yerdir. Carey, küçük kardeşi Jenessa'yla birlikte zorluklarla dolu bir yaşam sürmektedir. Anneleri onları sık sık yalnız bırakıp gittiğinde ise birbirlerine dayanak olurlar. Ta ki anneleri uzun süre ortadan kaybolup, iki yabancı hayatlarına girene kadar. Ormandan kurtulup yeni yaşamlarına başlayan kızlar kendilerini, okul hayatıyla beraber ışıltılı bir dünyanın içinde bulurlar.
   
Carey, bir yandan annesinin on yıl önce onu ormana kaçırma nedeniyle yüzleşirken, diğer yandan peşini bırakmayan -Jenessa'nın da bir yıldır konuşmamasına neden olan- kirli geçmişiyle baş etmeye çalışır. Carey, kardeşini ve sırlarını koruyamadığı takdirde yeni hayatları avuçlarının arasından akıp gidecektir. "Biz insanlar, tanıdık bildik şeylerle bağlar kurarız. Yoksunluğun içinde bile bir güzellik bulabiliriz. Bu son derece insani bir tavır. Sahip olduklarımızla elimizden gelenin en iyisini yaparız."