1921'de Nobel Edebiyat Ödülü'ne layık görülen Fransız yazar Anatole France’ın yapıtları arasında Kırmızı Zambak’ın özel bir yeri vardır. Romana, Anatole France’ın çalkantılı özel yaşa­mının da yansıdığı, yazarın 1888’de tanıştığı Madam Arman de Cail­lavet’yle ilişkisinden esinlenmiş olduğu söylenebilir. Kırmızı Zambak, seçkinler ve sanatçılar çevresinde geçer, siyasal yaşamdan ilginç yüzler ve davranışlar, şaşırtıcı şairler ve sanatçılarla karşılaşırız. Ama özünde, dönemin Floransa'sında geçen bir aşk öyküsü anlatılır.

Çevirmeni Tahsin Yücel’in deyişiyle, tutkulu bir aşkın, birbiriyle da­ha yeni karşılaşmış iki insanda bilinçsizce doğup gelişerek bütün benliği, neredeyse bütün nesneleri sarması, sonra da hiç denecek bir nedenle yıkılıp gitmesi, Kırmızı Zambak’ın temel konusudur.

Ve deli bomboş meydan boyunca

Kaçıyor ve işitiyor ardınca,

Sanki bir kasırganın uğultusu

Ağır, çınıldayan dörtnal koşu

Üzerinde sarsılan kaldırımların.

Ve solgun ayın ışığıyla aydınlanmış,

İleriye uzanan eliyle yücelerde,

Ardından savruluyor Bakır Atlı

Çınıldayan dörtnal atının üzerinde;

Ve her nereye adımını attıysa,

Bütün bir gece boyu sefil deli,

Ardı sıra hep koşuyordu Bakır Atlı

Doludizgin, uğuldayan nal sesleriyle.

O günden sonra ne zaman

Yolu onun aynı meydana düşse

Yüzünde çizgileniyordu karmaşa

İfadesi. Yüreğinin üstüne

İvedi elini bastırıyordu,

Zaptediyor sanılır ıstırabını,

Aşınmış kasketini ezip büzüyordu,

Utangaç bakışlarını yerde sürüyordu

Ve dolanıyordu ötelerden.

Ufak bir ada

Görünüyor yalı sularında. Bazen

Ağıyla yanaşır ada kıyısına

Bir balıkçı gecikmiş avda,

Ve orada pişirir yoksul yemeğini,

Ya da bir memur pazar günü

Uğrar bazen sandal gezintisiyle

Issız adaya. Büyümemişti orada

Tek sap ot. Oraya taşkınlar oynaya sürükleye

Atmıştı yıkkın kulübeyi. Üzerinde suların

Kara fundalar gibi durmuştu.

Evceğizi geçen yıl baharın

Duba üzerinde götürdüler. Boştu

Ve tüm yıkılmış. Gördüler

Eşiğine yığılmış benim divanemi.

Ve hemen burada soğuk bedenini

Tanrı rızası için toprağa verdiler.

Bu kısacık ömürden korkmayacağım, başımı eğmeyeceğim, dik durmanın bir yolunu bulacağım. Kapımı her şeye kapatacağım, Alexander. İçimde yalnızca sen kalacaksın...

Şarkılar söyleyip hayaller kurmaktan başka işi olmayan on yedi yaşındaki dünyalar güzeli Tatyana, Almanların Rusya'yı işgal ettiği 1941 yazından sonra hayatının bir daha asla eskisi gibi olmayacağından habersizdir. Çünkü savaşa girdiklerini öğrendikleri gün hayatının mucizesiyle karşılaşmıştır; yakışıklı ve gizemli Kızıl Ordu subayı Alexander Belov…

Birbirlerine ilk görüşte âşık olan Tatyana ile Alexander ateş ve baruttur, bir kuşun iki kanadı, gece ve gündüz, toprak ve çiçek… Fakat aşk da hayat gibi, asla göründüğü kadar kolay değildir. Hatta onlarınki aşkların en zorudur çünkü Tatyana'nın biricik ablası Daşa da genç adama sırılsıklam âşık olmuştur. Onları bekleyen o korkunç savaş, kış, açlık ve ölümcül sırlar, imkânsız aşklarının verdiği acının yanında bir hiç kalacaktır.

Bronz Atlı, Tatyana ile Alexander'ın hikâyesi. Başlarına bombalar yağarken kalpleri aşk için çarpanların hikâyesi. İhanetin olduğu kadar fedakârlığın da hikâyesi. Her satırı hüzünle, tutkuyla ve umutla kaleme alınmış, unutulmaz bir aşk ve savaş destanı…

Avucunu aç, içine benim için bir öpücük kondur ve sonra elini kalbine bastır.

Osman boyuna gökyüzüne bakıyor... Bir parça bulut... Bazan bir ak bulut gölgesi, üstlerinde bir an kalıp geçiyor... Gözler bulut gölgesinin arkasında...

Gün tepede... Ekin sapları çatırdıyor. Yarılmış, kızgın toprak, Osmanın ayaklarının altında... Osmanı habire hoplatıyor.

Canını dişine takmış Osman. Alttan yanıyor, tepeden yanıyor. Ciğerine kızgın bir demiri sokuyorlar gibi...

Sıcak... Dünya kamaş kamaş... Göz açıp on metre ileriye bakılmıyor.

Zeynep deste yüklerken Osmana dönüp baktı. Baktı ki Osmanın bacakları zangır zangır titriyor. "Osman," dedi. "Osman... Osmanım, böyle yaya gidip gelme. Seni atın üstüne bindireyim."