Ölüm Adası - John Dixon || Kitap Yorumu

    Bir gün gelecek ,evlat , demişti yargıç ona , dünyaya neden geldiğine karar vermek zorunda kalacaksın. 

    Amerikalı yazar John Dixon'ın ilk kitabı olan Ölüm Adası bir solukta hızlıca okunacak bir kitap değil, yavaş yaval sindirerek okunacak bir kitap. Okurken beni gerçekten çok etkiledi , özellikle yarıdan sonrasında kitabı okurken elimden bırakamadım ve bazen nefesimi bile tuttuğumu fark ettim.

   John Dixon'ın 2014 yılında yazdığı kitap Bram Stoker en iyi genç yetişkin romanı ödülünü aldı. CBS televizyonunda gösterilen İntelligance dizisine de ilham kaynağı olmuştur. Bir diziye ilham kaynağı olduğunu öğrenmeden önce Ölüm Adası film olsa izlenme rekorları kırar diye düşünmüştüm. Demek ki birileri de benim gibi düşünmüş:))

    16 Yaşındaki Carl yetimdir. Annesini kanser elinden almıştır . Bir polis olan babası ise görev sırasında vurulup yatalak olmuş bir süre sonra da ölmüştür. Haksızlığa ve zorbalığa dayanamayan Carl, zorbalara hep karşı koymuş bu nedenle de kanun ile başı derde girmiştir. Öfke sorunu ile baş etmesini sağlamak için bir yargıç onu boksa yönlendirmiş , bu  sayede de Carl hayatını kurtaracak bir şans elde etmiştir.

    Başına gelen en son olayda zorbalık yapan futbol takımından çocukları döverek hastanelik eden Carl yine hakim karşısına çıkmış , bu sefer Bir hapishane ya da ıslahevi değil daha zor şartları olan Feniks Adasına gönderilmiştir. 18 yaşına kadar da orada kalacaktır.

" Dış dünya ile temas kurmanız yasak" dedi Oteka. " Telefon yok. Mesaj yok. E-posta yok. Mektup yok. Haber izlemek , müzik dinlemek yasak. Televizyon ve internet de." 

Fenik Adasında dikenli teller ve askerlerin dışında ilk farkettikleri şey gelen herkesin bir yetim olduğudur. Bu bir tesadüf mü yoksa bunun arkasında başka dolaplar mı dönmektedir?

"Dünya siz olmadan dönmeye devam edecek. Burada olduğunuzu kimse bilmiyor , kimsenin de umurunda da değilsiniz zaten. "

Adada yapılanlar ve yaşadıkları çok zordur çocuklar için. Bu çocuklar sistemde oradan oraya gezen yetim çocuklar olduğu için zaten zor şartlara ve insanlar tarafından itilip kakılmaya alışmışlar ve kendilerini korumak için çeşitli yollar bulmuşlardır. Feniks adasında olanlar ise onların bile hayaline gelmemiştir. Yarı aç yarı tok gezmeleri, askeri eğitim, saçlarının kazınması, türli işkenceye varan olaylar.... Hele ter odası denilen yer... İnsan düşmanını bile öyle bir yere koymaz. Tüm bu hengamenin ortasında güzel dostluklar ve minik sevgi parçacıkları da yok değil. Fakat şartlar o kadar zorlu ki bu dostlukları devam ettirmek çok zor. Sevgi pırıltıları ise kendilerini bile zor aydınlatıyor.

"Bana arkadan vurabilirler . Yere düştüğümde dövüp bu kafese kapatabilirler ama kim olduğuma onlar karar veremez. Beni aç susuz bırakabilirler ama beni değiştiremezler. Ter kutusunun parmaklıklarından ateş edip beni vurabilirler, bayrak direğine asabilirler ya da köpek balıklarına yem yapabilirler ama beni ağlamaya ya da yalvarmaya zorlayamazlar. "

     Bu adada çocuklar için eski hayatları geride kalmıştır ve artık yaptıkları bir ölüm-kalım mücadelesidir. Kitapta en çok çavuş Parker karakterine sinir oldum. Yetimlere yaptığı eziyet ve davranış tarzı psikopatçaydı.  Böceklerden ve de ter odasından nefret ettim diyebilirim. Kitabı okurken Nazi kampları ; toplanıp beyni yıkanan ve zoraki asker yapılan yetim çocuklar geldi aklıma . Biraz da evrenin askerlerine benzettim  Feniks Gücü askerlerini....

    Kitabı ve yazarın anlatım tarzını çok sevdim. Bunda çevirinin de büyük bir payı var. Ayrıca GO! Kitabın mıknatıslı kapaklarını çok seviyorum. Bu tasarım bence harika. Bu kitabın devamını da yazmış John Dixon 2015 yılında . Biran önce o kitabın da çevrilmesini istiyorum. Devam kitabında yine Carl başrolde. Yazar ve kitapları ile ilgili bilgi almak için yazarın sitesini buradan ziyaret edebilirsiniz.

                             

           Kitabın tanıtım yazısını okumak için burayı tıklayınız.